Miasto powinno brać udział w rozwoju sąsiednich gmin, o ile pozytywne tego skutki odczują pośrednio także mieszkańcy Krakowa. Przykładowo, jednym z moich pomysłów na czystsze powietrze w Krakowie jest zawiązanie z podkrakowskimi gminami „Paktu dla czystego powietrza” – w zamian za skuteczną walkę ze smogiem zaoferujemy im nowe, lepsze i częstsze połączenia z Krakowem w ramach autobusowych linii aglomeracyjnych i Szybkiej Kolei Aglomeracyjnej, skutecznie przyczyniając się do ich rozwoju, a przy okazji znacznie ograniczając zanieczyszczenie powietrza w Krakowie.

Jednym z najpoważniejszych problemów, z jakim trzeba będzie sobie poradzić w tej dziedzinie jest kumulacja roczników, do jakiej doszło w następstwie reformy PiS. Krakowskie szkoły muszą być na to przygotowane. Nie wybudujemy dla tych roczników nowych szkół, ale możemy uruchomić na nowo wygaszone niedawno szkoły średnie, dzięki czemu rozładujemy problem braku miejsc. Kolejną pilną sprawą jest odbudowa szkolnictwa zawodowego. Od dawna mówi się, że jego wygaszenie było błędem i że trzeba je reaktywować. Dlatego możemy w ten sposób upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, bo kiedy część dzieci wybierze kształcenie w szkołach zawodowych, zmniejszy się też ścisk w liceach. Najważniejsze w tej sprawie będą jednak konstruktywne rozmowy władz miasta z nauczycielami, rodzicami, ekspertami i dyrektorami w celu poszukiwania nowych rozwiązań. Dlatego na długo przed wyborami zaprezentowałem osobę, która w razie wygranych przeze mnie wyborów obejmie funkcję Pełnomocnika ds. Edukacji i zajmie się m.in. koordynowaniem rozmów z rodzicami. To Artur Ławrowski, jeden z najbardziej cenionych krakowskich pedagogów i były dyrektor Zespołu Szkół Integracyjnych nr 7 w Krakowie. Ławrowski opracował też system samobilansowania się szkół, polegający na wynajmowaniu szkolnych sal prywatnym firmom, co pozwala na finansowanie remontów, pomocy naukowych czy dodatkowych lekcji dla uczniów. W ciągu 5 lat w ten sposób zainwestował w remont i wyposażenie szkoły, którą zarządzał, milion złotych. Niezależnie od tego, należy wprowadzić specjalny bon na zajęcia dodatkowe, o czym pisałem powyżej. Dzięki temu krakowscy uczniowie będą mogli w większym stopniu przyswoić sobie języki obce, co przyda im się później w życiu zawodowym oraz będą mieli dostęp do dodatkowych zajęć sportowych, które są bardzo ważne z punktu widzenia ich prawidłowego rozwoju fizycznego i po prostu zdrowia.

Uważam, że pensja nauczyciela powinna być wyższa od podstawy obecnie gwarantowanej przez Kartę Nauczyciela. A to dlatego, że praca, jaką wykonują nauczyciele, jest kluczowa dla kształtowania obywateli naszego miasta, od których kiedyś zależeć będą jego dalsze losy. Jeśli nie zadbamy o atrakcyjne warunki finansowe dla kadry nauczycielskiej, ryzykujemy odpływ z tego zawodu najbardziej utalentowanych pedagogów, na czym stracą krakowscy uczniowie, czyli w efekcie – my wszyscy.

Na początku zaznaczę, że nie jestem zwolennikiem rejonizacji krakowskich szkół, bo uważam ją za fikcję. To rodzice i dzieci, a nie ich adres zamieszkania, powinni decydować o swojej edukacji. Dlatego też nie mam nic przeciwko temu, by zasadę rejonizacji naruszyć i w przypadku niedoboru miejsc w szkołach, przenosić część lekcji do innego budynku. Dyrekcja każdej placówki powinna starać się unikać sytuacji, w których konieczne będzie prowadzenie zajęć w systemie zmianowym.

Zasadniczym kryterium w opisanej kwestii powinno być to, czy rodzice dziecka rozliczają podatek dochodowy na terenie miasta i dzięki temu – zapewniając wpływy do kasy miasta – przyczyniają się do jego rozwoju. Żłobki samorządowe czy przedszkola powstają i są utrzymywane właśnie z podatków mieszkańców, tak więc nie widzę powodu, dla którego osoby, które z różnych względów nie chcą się u nas rozliczać, miałyby być traktowane na tych samych warunkach, co krakowscy podatnicy. Ci ostatni w mojej opinii powinni mieć priorytet. Tak po prostu będzie sprawiedliwie.

Jestem zwolennikiem funkcjonowania stołówek z własną kuchnią we wszystkich szkołach zarządzanych przez miasto. W sytuacji, kiedy w danej placówce z różnych względów nie ma możliwości stworzenia dogodnych warunków do powstania kuchni, to w innej szkole, która dysponuje bazą lokalową i sprzętową, kuchnia powinna zostać odpowiednio powiększona, by obsłużyć drugą szkołę i dowozić tam posiłki w termosach. Oczywiście, najlepszym rozwiązaniem byłyby stołówki (nawet małe) w każdej samorządowej szkole, również ze względu na koszty.

Kluczowym rozwiązaniem w tej kwestii są dla Krakowa obwodnice. To temat, który od zawsze był jednym z moich priorytetów. Byłem między innymi jedynym posłem z Karkowa, który miał odwagę zawsze, nawet wbrew partyjnej dyscyplinie, głosować za dodatkowymi pieniędzmi z budżetu państwa na budowę wschodniej obwodnicy Krakowa. I udało się - dzisiaj ta obwodnica już istnieje. Ale teraz kluczowe jest domknięcie całego ringu wokół Krakowa, czyli budowa brakującego fragmentu – obwodnicy północnej. Krakowskie drogi wylotowe są nadal tak obłożone ruchem, że wręcz domagają się tego, by pilnie je udrożniać. Natomiast w samym mieście potrzeba podjąć skuteczne działania na rzecz zmniejszenia ilości samochodów na ulicach. Oprócz bezpłatnej komunikacji miejskiej, służyć temu powinna dobrze rozbudowana sieć ścieżek rowerowych, co zachęci Krakowian do rezygnacji z samochodu na rzecz roweru. Poświęciłem tej kwestii osobny punkt w moim programie wyborczym. Zadeklarowałem, że jeśli zostanę prezydentem Krakowa do 2023 roku zbudujemy 100 km nowych ścieżek rowerowych. Natomiast już od 2020 roku miejskie rowery będą dla mieszkańców dostępne za darmo z Kartą Krakowską. Oprócz budowy ścieżek zamierzam też zadbać o wprowadzenie udogodnień dla rowerzystów, takich jak śluzy rowerowe, samoobsługowe stacje naprawy, stojaki rowerowe czy podpórki na skrzyżowaniach. Jako rowerzysta, sam dobrze wiem jak bardzo tego w Krakowie brakuje.

Najpilniejszą kwestią związaną z transportem w naszym mieście jest wprowadzenie bezpłatnej komunikacji miejskiej dla wszystkich płacących tu podatki. Tego typu rozwiązanie funkcjonuje już w kilku mniejszych polskich miastach. Kraków może stać się pierwszym dużym miastem w Polsce, którego mieszkańcy będą jeździli za darmo. A co najważniejsze - nie trzeba będzie do tego dopłacać. Skąd to wiemy? Ten model został bowiem wprowadzony w stolicy Estonii, Tallinie. W efekcie zysk miasta jest tam większy niż ubytek wpływów z biletów, bo tak wiele osób zdecydowało się płacić podatki w Tallinie, żeby móc jeździć za darmo, że miasto zarabia w ten sposób aż 13 mln euro rocznie. Jeśli mieszkańcy mi zaufają i zostanę prezydentem Krakowa, podobnie będzie i u nas, a Krakowianie będą jeździli bez biletu już od 2020 roku. Docelowo, aby ograniczać poziom spalin w naszym mieście, cały tabor MPK powinien też zostać wymieniony na pojazdy elektryczne.

W Krakowie należy – i to pilnie! – rozładować korki. Aby tak się stało, trzeba m.in. skłonić osoby dojeżdżające, by przesiadały się w komunikację miejską. Obecnie do Krakowa wjeżdża codziennie tysiące samochodów spoza miasta. Aby zmniejszyć ich liczbę, wystarczy skutecznie zachęcić kierowców, by zostawiali swoje samochody na parkingach typu Park&Ride, a swoją podróż kontynuowali komunikacją zbiorową. Jeśli kupią bilet MPK albo wypożyczą miejski rower, parkowanie na P&R powinno być dla nich bezpłatne. Obecne władze Krakowa, które powołały nawet osobną spółkę do budowy tych parkingów, zdołały w tej kadencji wybudować zaledwie dwa. Oceniam to jako przykład wybitnej nieudolności. Wśród moich postulatów wyborczych jest budowa na obrzeżach miasta parkingów Park&Ride, które w sumie pomieszczą 10 tys. samochodów. Dopiero wówczas będzie można skutecznie ograniczyć liczbę aut w centrum, a przy okazji rozwiązać problem dzikich parkingów na krakowskich osiedlach. Kraków w kwestii parkowania powinien być miastem przyjaznym przede wszystkim dla jego mieszkańców, a nie dla przyjezdnych czy turystów, którzy obecnie traktowani są na równych prawach. Za 60 minut postoju w ścisłym centrum kierowcy płacą teraz 3 zł, czyli mniej niż za bilet komunikacji miejskiej. Nic więc dziwnego, że ulice w Starym Mieście i nie tylko tam zmieniły się w tanie w tygodniu i darmowe w weekendy parkingi. A samochody turystów i osób spoza Krakowa nie powinny zajmować miejsc mieszkańcom. Dlatego podniesiemy stawkę opłaty za parkowanie w Śródmieściu do maksymalnej, jaką dopuszcza ustawa. Stawka ta obowiązywać będzie tylko przyjezdnych – mieszkańcy strefy, a także osoby płacące podatki w Krakowie będą płacić za parkowanie nie więcej, niż w tej chwili.

Władze Krakowa mają do dyspozycji całe mnóstwo rozproszonych mieszkań komunalnych, z których mogliby korzystać mieszkańcy będący w potrzebie. Takie mieszkania w teorii powinny być wynajmowane za stosunkowo niewielkie kwoty, na podstawie licytacji, mieszkańcom, którzy nie mają mieszkania własnościowego. Niestety, tak się nie dzieje, bo Jacek Majchrowski nie prowadzi sensownej polityki w tym zakresie. Obecnie mamy do czynienia z czymś zupełnie przeciwnym. Centralne Biuro Antykorupcyjne wkroczyło niedawno do Zarządu Budynków Komunalnych. Kilka miejskich urzędniczek (w tym dyrektor Wydziału Mieszkalnictwa) zostało zatrzymanych w związku z podejrzeniami przyjmowania łapówek w zmian za załatwianie komunalnych mieszkań i lokali użytkowych. O czym to świadczy? Że najprawdopodobniej lokale są nieuczciwie rozdzielane przez urzędników "u góry". Jako prezydent Krakowa zamierzam z tym zrobić porządek raz na zawsze, nie tylko jeśli chodzi o nadzór nad wynajmem mieszkań należących do miasta, ale i o całą politykę mieszkaniową w Krakowie.

Komfort mieszkańców powinien być dla władz Krakowa najważniejszy. Podobnie rzecz ma się w kwestii wynajmu lokali użytkowych. Stoję na stanowisku, że interes Krakowian jest ważniejszy od doraźnego wpływu do budżetu z tytułu wynajmu, dlatego m.in. zamierzam wprowadzić preferencyjne czynsze dla najemców pustych lokali gminnych w Nowej Hucie. Obecnie partery wielu budynków świecą tam pustkami. Zwolnienie z płacenia czynszów przez pierwszych kilka lat prowadzenia działalności może być dobrą zachętą dla przedsiębiorców, którzy dzięki temu przyczynią się do ożywienia dzielnicy. Zamierzam również zróżnicować wysokość czynszu w zależności od rodzaju prowadzonej działalności tak żeby doprowadzić w każdym miejscu do maksymalnej różnorodności.

Zamiast tworzenia parków kieszonkowych, w Krakowie powinny powstawać parki z prawdziwego zdarzenia – w formacie XXL. Jeśli zostanę prezydentem naszego miasta, stworzymy przynajmniej cztery tego typu parki (Park Wesoła, Park Słona Woda, Park Liban, Park Dolina Prądnika), zagospodarujemy je i udostępnimy Krakowianom. Jeśli zaś chodzi o poprawę estetyki ulic Krakowa, to zamierzam rozszerzyć Park Kulturowy na dalsze części miasta dzięki czemu ograniczymy liczbę reklam w naszym mieście oraz sprawimy, że budynki, szyldy, reklamy będą ładniejsze; oraz przyjąć uchwałę krajobrazową, dzięki czemu obowiązywać w nich zaczną przepisy ochronne w zakresie estetyki budynków, szyldów i reklam. Jednocześnie zadbam o opiekę projektową dla przedsiębiorców w tym zakresie. Projekty spełniające wymogi Parku Krajobrazowego, a jednocześnie skutecznie reklamujące usługi przedsiębiorcy, przygotowywane będą bezpłatnie przez specjalistów z urzędu. Uważam także, że uchwała krajobrazowa powinna ograniczać budowę grodzonych osiedli w naszym mieście. Należy wytłumaczyć mieszkańcom, że poprawa bezpieczeństwa, jaką zamierzają w ten sposób osiągnąć, jest w gruncie rzeczy iluzoryczna, a przyczynia się tylko do swego rodzaju gettoizacji przestrzeni. Jako prezydent zamierzam skutecznie zadbać o bezpieczeństwo mieszkańców i krakowskich ulic, tak aby w efekcie zlikwidować przesłanki powodujące tymi mieszkańcami, którzy decydują się na grodzenie osiedli.

Wiele dyskusji wywołał wprowadzony niedawno zakaz sprzedaży alkoholu w centrum Krakowa. Część mieszkańców była za, część przeciwnie. W tego typu sprawach, dotykających mieszkańców bezpośrednio i wpływających na komfort ich życia, jestem zwolennikiem oddania decyzji w ich ręce, stąd uważam, że to właśnie mieszkańcy powinni wypowiedzieć się w głosowaniu, czy i w jakim zakresie chcą ograniczania sprzedaży alkoholu w ich okolicy.

Jako prezydent miasta nie zamierzam ograniczać prawa do manifestowania, przysługującemu wszystkim obywatelom państw demokratycznych. Jeśli manifestować będą chcieli ludzie o przeciwstawnych poglądach, to uważam, że trzeba zrobić wszystko, żeby w takiej sytuacji nie doszło do naruszenia zasad bezpieczeństwa i porządku - i to jest zadanie dla służb mundurowych. Bezpieczeństwo mieszkańców jest bowiem najważniejsze. Nie można jednak doprowadzić do sytuacji, w której względy bezpieczeństwa stają się dla władzy wygodnym pretekstem, by ograniczać wolność słowa lub manifestacji.

Jeżeli zostanę prezydentem, problem smogu będę traktował absolutnie priorytetowo. Moim celem będzie redukcja o 50 proc. poziomu średniego zanieczyszczenie powietrza w Krakowie do 2023 r. To bardzo konkretne zobowiązanie, jak najbardziej możliwe do zrealizowania w ciągu pięciu lat. Dziś przez 136 dni w roku normy jakości powietrza są przekroczone. W 2023 roku chcę żeby liczba dni ze smogiem spadła o połowę. Aby to osiągnąć, niezbędny jest cały pakiet działań, które zamierzam realizować z żelazną determinacją. Przede wszystkim konieczne jest zastopowanie wycinki drzew i zabudowy korytarzy przewietrzania miasta. Będzie to możliwe dzięki pokryciu całego Krakowa planami zagospodarowania przestrzennego. Obecnie plany ma zaledwie połowa miasta. Jeżeli zostanę prezydentem, do roku 2023 zostanie nimi pokryte 100 proc. powierzchni Krakowa. Równie ważna jest walka z niską emisją, czyli dymem wytwarzanym w piecach węglowych. Program wymiany pieców niestety realizowany jest zbyt powoli. Jedną z przyczyn jest stopniowe zmniejszanie poziomu dopłat do wymiany pieca, o czym zdecydowały władze miasta. To poważny błąd. Jeżeli wygram wybory, od roku 2019 zostaną przywrócone pełne, 100-procentowe dopłaty. Zmieni się także tryb pracy urzędników odpowiedzialnych za wymianę pieców: zamiast tylko przyjmować wnioski, sami będą szukać właścicieli pieców węglowych i namawiać do wymiany. By skutecznie walczyć ze smogiem, trzeba też ograniczać liczbę samochodów spoza miasta, które wjeżdżają codziennie do centrum Krakowa i zadymiają spalinami krakowskie powietrze. Dlatego niezbędne jest wybudowanie na obrzeżach miasta parkingów Park&Ride dla 10 tysięcy aut. Kierowcy będą mogli na nich bezpłatnie zostawić samochód pod warunkiem, że przesiądą się do komunikacji publicznej. Mało kto zwraca uwagę, że krakowską plagą jest nielegalne usuwanie z samochodów z silnikiem diesla filtrów cząstek stałych. W efekcie cząstki te trafiają do powietrza, a z niego – do naszych płuc. Zjawisko usuwania filtrów jest tak powszechne, że wykonujące to warsztaty samochodowe bez oporów reklamują się w Internecie. Jeżeli zostanę prezydentem, doprowadzę do zidentyfikowania i ukarania takich „przedsiębiorców”. Będę również apelował do policji o rozpoczęcie akcji zmasowanych kontroli jakości spalin w samochodach na naszych ulicach. Obecnie w Krakowie w ciągu roku wykonuje się tyle takich kontroli, ile w Warszawie w jeden dzień. Wreszcie, by ograniczyć smog, który powstaje w okolicznych gminach i napływa do Krakowa, będę dążył do zawiązania z podkrakowskimi gminami „Paktu dla czystego powietrza”. W zamian za skuteczną walkę ze smogiem na ich terenie gminy zyskają nowe, lepsze i częstsze połączenia z Krakowem w ramach autobusowych linii aglomeracyjnych i Szybkiej Kolei Aglomeracyjnej. Jako prezydent będę także lobbował w Sejmiku Województwa Małopolskiego za wprowadzeniem całkowitego zakazu palenia węglem w piecach na terenie gmin z „obwarzanka krakowskiego”.

Nie tylko uważam, że nie należy podnosić obecnych stawek za śmieci, ale zadeklarowałem, że jak tylko zostanę prezydentem Krakowa, obniżę je o 44%. O tym, jak mieszka się w mieście, w dużej mierze decydują koszty życia. Na ich część spory wpływ mają władze miasta i miejskich spółek. To one ustalają stawki niektórych podatków i opłat, które musimy płacić. W teorii powinny rosnąć tylko o tyle, ile wynosi inflacja. Ale rosną znacznie bardziej. Czteroosobowa krakowska rodzina, mieszkająca w bloku, płaci obecnie za śmieci 50 zł miesięcznie – przy założeniu, że odpady są segregowane. Dla porównania w Łodzi taka sama rodzina zapłaci miesięcznie 28 zł, czyli o prawie połowę mniej, niż w Krakowie. Dlaczego w Łodzi, która i powierzchnią, i liczbą mieszkańców jest bardzo zbliżona do naszego miasta, da się to robić taniej? Przyczyny mogą być różne. Być może to nieefektywne zarządzanie w spółkach miejskich czy marnotrawienie pieniędzy. Powodem mogą też być zbyt liczne zarządy miejskich spółek i za wysokie pensje ich członków. Jako prezydent Krakowa o 30% zmniejszę zarządy i rady nadzorcze miejskich spółek, a także obniżę zarówno stawki opłat za śmieci, jak i wodę, kanalizację oraz ciepło z miejskiej sieci. Stawki wszystkich tych opłat w przyszłości będą rosły tylko o wskaźnik inflacji.

Priorytetem w tej kwestii jest dla mnie znaczące zwiększenie dostępu mieszkańców do kultury - poprzez m.in. wspieranie i promocję lokalnych twórców oraz instytucji NGO, a także przez zwiększenie edukacji kulturalnej i sukcesywne poszerzanie oferty domów kultury. Zamierzam też znacząco zwiększyć dofinansowania Centrów Aktywności Seniora, by dzięki temu miały szerszą i ciekawszą niż obecnie ofertę dla osób starszych. Podobnie oferty domów kultury powinny się poszerzyć o program kierowany właśnie do tego grona osób.

W swoim programie wyborczym szczególną opieką w zakresie dostępu do oferty kulturalnej (i nie tylko) zamierzam otoczyć te grupy mieszkańców, które są szczególnie narażone na nierówne traktowanie. Stoję na stanowisku, że w Krakowie należy pilnie zlikwidować bariery w dostępie do kultury, tak aby nasze miasto stało się dla osób starszych, uboższych oraz wykluczonych przestrzenią przyjazną. Niepełnosprawni, seniorzy czy inne grupy wykluczone powinni być traktowani w sposób szczególnie uprzywilejowany, tak aby dobrodziejstwa płynące ze stałego dostępu do kultury były dla nich łatwo dostępne. Kraków jako miasto aspirujące do roli stolicy kultury, nie może o zapominać o tej kategorii swoich mieszkańców.

Uważam, że boiska, zwłaszcza popołudniami i wieczorami, powinny służyć wszystkim mieszkańcom Krakowa, a nie stać zamknięte, kiedy lekcje się skończą. Warunkiem zasadniczym udostępnienia boiska mieszkańcom musi być jednak zatrudnienie osoby odpowiedzialnej za stan i bezpieczeństwo obiektu. Jeśli zostanę prezydentem to przeznaczymy specjalną pulę środków z budżetu miasta na zatrudnienie takich osób, dzięki czemu boiska będą mogły być otwarte również poza godzinami lekcyjnymi.

Uprawianie sportu i wszystkie dobrodziejstwa, jakie to ze sobą niesie, nie mogą być dostępne tylko dla wybranych. Każdy Krakowianin powinien otrzymać w tym względzie równe szanse. Zarówno jeśli chodzi o rozbudzanie sportowych pasji, szlifowanie umiejętności, jak i utrzymywanie dobrej kondycji. W dzisiejszych czasach kwestia zdrowia fizycznego i sprawności młodzieży wymaga szczególnej troski. To przykre, że rządzącym ewidentnie brak tej świadomości. Łatwo zauważyć, że urzędnicy lubią inwestować krocie w duże medialne wydarzenia, bo w ich cieniu sami mogą się wypromować (abstrakcyjny zupełnie pomysł organizacji Igrzysk Zimowych i budowy niepotrzebnej infrastruktury kosztem zadłużenia miasta, jest tego dobitnym przykładem). Praca u podstaw na rzecz młodych sportowców, która przynajmniej z początku jest niemedialna, wydaje się zupełnie nie interesować obecnej administracji. A ja zamierzam to zmienić. Jestem przekonany, że takie inwestowanie w sport zaowocuje kolejnymi medalami i sukcesami dla krakowskich klubów i drużyn.

Od dawna opowiadam się za jak najszerszym, swobodnym dostępem do metody in vitro. Jako poseł przez 8 lat zawsze głosowałem za wprowadzeniem in vitro w Polsce. Na miejscu prezydenta Krakowa, posiadając dostępne mu środki i możliwości, dawno bym rozwiązał tę kwestię. Za to Jacek Majchrowski, który tak lubi podkreślać swoją lewicowość, do tej pory nie tylko niczego nie zrobił, by wprowadzić in vitro dla mieszkańców Krakowa, ale kiedy Krakowianie zebrali podpisy pod projektem dotyczącym finansowania tej metody w naszym mieście, projekt ten odrzucono właśnie głosami radnych klubu Jacka Majchrowskiego oraz PiS. Jeśli mieszkańcy mi zaufają i zostanę prezydentem Krakowa, to dostępność do tej metody w naszym mieście przestanie być problemem. Jeśli zaś chodzi o programy zdrowotne, to za jeden z najważniejszych uważam leczenie chorób osób starszych. Seniorzy to grupa narażona na wykluczenie i dlatego wymagająca ze strony władz miasta szczególnej troski. Aby zaś starsi Krakowianie mogli cieszyć się zdrowiem jak najdłużej, należy wpierw zapewnić im dostęp do skutecznej profilaktyki. Nie mniej ważną kwestią jest też diagnoza chorób nowotworowych, które – wykryte odpowiednio wcześnie – dają nadzieję na skuteczną kurację.

Choć zgadzam się, że to rolą państwa, a nie samorządu jest finansowanie świadczeń zdrowotnych, to w wyjątkowych przypadkach, jak np. brak środków z NFZ, miasto nie może pozostawić mieszkańców bez pomocy. W przypadkach tego typu władze miasta powinny starać się o dofinansowanie świadczeń zdrowotnych mieszkańców z własnego budżetu, kosztem wydatków na mniej pilne inwestycje.

Kraków powinien być dla osób niepełnosprawnych i ich opiekunów miastem przyjaznym, a by tak się stało, konieczne jest zlikwidowanie fizycznych barier w przestrzeni publicznej, począwszy od najbliższego otoczenia osób niepełnosprawnych. Nie może być tak, że niepełnosprawni nie wychodzą z domu ze względu na brak windy i skazani są na samotność, o ile nie spotkają na swojej drodze wolontariuszy, którzy poświęcą się, by własnymi siłami znosić i wynosić ich po schodach, jak np. czyni Alicja Szczepańska, która w razie wygranych przeze mnie wyborów zostanie moją Pełnomocniczką ds. Równego Traktowania. Ponieważ Alicja doskonale zna te problemy, jestem przekonany, że doprowadzi do tego, by władze miasta skutecznie ułatwiały życie niepełnosprawnym. Oczywiście, zdaję sobie sprawę także z tego, że same rozwiązania infrastrukturalne nie załatwią wszystkich problemów. Dlatego wspólnie z moją Pełnomocniczką chcemy zadbać o propagowanie wolontariatu wśród ludzi młodych, a także o uwrażliwianie Krakowian na potrzeby niepełnosprawnych, tak by można było budować wzajemne relacje, które zaprocentują w przyszłości. Wierzę, że dzięki zaangażowaniu fachowców mających stosowną wiedzę i doświadczenie, a co najważniejsze - wielkie serce dla niepełnosprawnych, Kraków stanie się dla nich miastem prawdziwie przyjaznym. Jako prezydent miasta skutecznie o to zadbam, bo wierzę, że to możliwe.

Władze Krakowa mają do dyspozycji całe mnóstwo rozproszonych mieszkań komunalnych i socjalnych, z których mogliby właśnie korzystać mieszkańcy będący w potrzebie. Niestety, tak się nie dzieje, bo urzędnicy obecnej administracji nie prowadzą sensownej polityki w tym zakresie. Obecnie mamy do czynienia z czymś zupełnie przeciwnym. Centralne Biuro Antykorupcyjne wkroczyło niedawno do Zarządu Budynków Komunalnych. Kilka miejskich urzędniczek (w tym dyrektor Wydziału Mieszkalnictwa) zostało zatrzymanych w związku z podejrzeniami przyjmowania łapówek w zmian za załatwianie gminnych mieszkań i lokali użytkowych. O czym to świadczy? Że najprawdopodobniej lokale są nieuczciwie rozdzielane przez urzędników "u góry". Nic dziwnego, że brakuje ich dla potrzebujących. Jako prezydent Krakowa zamierzam z tym zrobić porządek, nie tylko jeśli chodzi o nadzór nad wynajmem mieszkań należących do miasta, ale i o całą politykę mieszkaniową w Krakowie. Tak niewiele trzeba, żeby sytuacja diametralnie się zmieniła. Zanim zaczniemy budować nowe mieszkania, należy do stanu użyteczności doprowadzić pustostany i lokale użytkowe, które stoją obecnie odłogiem. A nade wszystko wprowadzić skuteczny nadzór nad sposobem działania Zarządu Budynków Komunalnych. Jestem przekonany, że w efekcie tych działań "znajdzie się" wiele będących w dyspozycji miasta mieszkań, które można rozdzielić między potrzebujących.

Uważam, że straż miejska jest w Krakowie konieczna, niemniej zamierzam wprowadzić zasadnicze zmiany w sposobie jej funkcjonowania. Krakowscy strażnicy miejscy zamiast łapać babcie, które handlują pietruszką oraz wystawiać mandaty za złe parkowanie, powinni skutecznie reagować na każde, nawet najmniejsze przejawy wandalizmu czy agresji. W tej chwili trzy czwarte strażników miejskich w ogóle nie wychodzi i pozostaje za biurkami. Trzeba to zmienić. Moje priorytety dala straży miejskiej to: patrolowanie niebezpiecznych okolic oraz kontrolowanie nielegalnych wysypisk śmieci i tego czym ludzie palą w piecach.

Jako zwolennik pełnej transparentności i partnerskiego sposobu sprawowania władzy, wśród moich najważniejszych postulatów wyborczych zadeklarowałem, że jeśli zostanę prezydentem Krakowa wprowadzę pełną jawność procedur i wydatków Urzędu Miasta. Dzięki temu każdy mieszkaniec będzie mógł skontrolować każdą złotówkę wydawaną przez magistrat i ocenić urzędników. W Internecie publikowane będą w przejrzystej i zrozumiałej dla każdego Krakowianina formie pełne wydatki magistratu i miejskich jednostek. Publikować będziemy również wysokość wszystkich wynagrodzeń wypłacanych z publicznych pieniędzy – władz miasta, urzędników, pracowników miejskich spółek i jednostek. Konkursy na wszystkie stanowiska w urzędach, miejskich spółkach i jednostkach będą przejrzyste i sprawiedliwe. Awanse urzędników uzależnimy wyłącznie od ich kompetencji. W tej chwili wielu urzędników średniego i niższego szczebla ma nad sobą „szklany sufit” – ich zapał, energia, dobre pomysły są blokowane, podobnie jak możliwość awansu. Co równie ważne - konkursy na najważniejsze stanowiska będą przeprowadzane przez firmy zewnętrzne.

Aby skutecznie walczyć z korupcją, należy zrobić trzy rzeczy. Po pierwsze, zmniejszyć ingerencję państwa w gospodarkę: deregulować, zmniejszać ilość pozwoleń, koncesji, kontroli. Po drugie, zwiększyć poziom jawności – obywatele powinni mieć prawo wiedzieć o wszystkich ważnych decyzjach, o kulisach ich podejmowania i o powodach, dla których zapadają. I po trzecie, generalnie należy uprościć i uczynić bardziej przejrzystymi przepisy. W sytuacji, gdy urzędnicy nie będą mogli podejmować arbitralnych decyzji, gdy przepisy prawa będą proste i jasne i gdy wszyscy będziemy wiedzieli, za jaką decyzję kto odpowiada i dlaczego, w oparciu o jakie przesłanki została podjęta – to po prostu nie będzie okazji do tego, żeby dochodziło do aktów korupcji albo przynajmniej będzie ich zdecydowanie mniej.

System finansowania partii politycznych z budżetu państwa jest moim zdaniem z zasady zły. Nie widzę żadnego powodu, dla którego partie miałyby korzystać z pieniędzy podatników. Powinny utrzymywać się ze środków własnych oraz dobrowolnych datków osób fizycznych i organizacji.

Jestem gorącym zwolennikiem zwiększenia obecności kobiet w polityce, jednak nie sądzę, żeby wprowadzanie sztucznych zasad, takich jak parytety płci czy "system suwakowy" odniosło jakikolwiek skutek. Obawiam się, że najbliższe wybory potwierdzą moje przewidywania, a wprowadzenie 35% parytetu nie zwiększy lub zwiększy w minimalnym stopniu procent kobiet w ławach poselskich. Działaniem, które moim zdaniem powinny podjąć wszystkie partie polityczne, jest bardziej aktywne zachęcanie kobiet do czynnego udziału w polityce. Zadaniem rządu i parlamentu jest natomiast podejmowanie działań, które ułatwią i zachęcą kobiety do większej aktywności zawodowej i społecznej.

Lepiej byłoby, gdyby w naszym kraju zdecydowanie dominował kapitał polski, ale w obecnej chwili ważniejsze jest, ażeby pozyskać jak najwięcej kapitału na rozwój naszego kraju, a potencjał rodzimych inwestorów jest w tym zakresie niewystarczający.

Generalnie jestem zwolennikiem prywatyzacji państwowych przedsiębiorstw, co wprowadzi zdrową konkurencję i poprawi ich funkcjonowanie. Z prywatyzacji powinny być wyłączone tylko te sektory gospodarki, w których z istoty rzeczy musi istnieć naturalny monopol.

Walka z bezrobociem jest najważniejszym zadaniem rządu, ale nie może odbywać się kosztem niekontrolowanego wzrostu deficytu budżetowego i/lub inflacji, bowiem jeśli będziemy w Polsce mieli hiperinflację albo bankructwo budżetu państwa, to i tak bezrobocie lawinowo wzrośnie. Niska inflacja i niski deficyt budżetowy są więc warunkami niskiego bezrobocia; nie ma sensu tych dwu rzeczy sobie przeciwstawiać.

Wolność gospodarcza jest bardzo ważna, ponieważ jeśli chcemy konkurować w dzisiejszym świecie zwłaszcza z krajami azjatyckimi, musimy mieć ten wskaźnik na jak najwyższym poziomie. Mimo że sporo w mijającej kadencji udało się w tej kwestii zrobić, konieczne jest podjęcie kolejnych działań legislacyjnych, likwidujących bariery i uciążliwe obowiązki biurokratyczne dla firm. Za najpilniejsze uważam dalsze ograniczanie liczby kontroli, które są zmorą polskich przedsiębiorców. Należy również zredukować ilość wymaganych pozwoleń i koncesji. Konieczna jest także kompleksowa reforma systemu sądów gospodarczych - trudna, ale niezbędna, by przedsiębiorcy mogli skutecznie dochodzić swoich praw.

Podatek progresywny jest niekorzystny dla rozwoju gospodarczego kraju, gdyż po pierwsze demotywuje do pracy (każda kolejna godzina pracy jest w większym stopniu obciążona podatkami, niż poprzednia) oraz po drugie powoduje ucieczkę z kraju dużej części najbogatszych obywateli.

Dług publiczny hamuje rozwój gospodarczy kraju, dlatego należy go jak najszybciej zlikwidować.

Tych dwóch rzeczy nie należy ze sobą łączyć. Państwo nie powinno nadmiernie ingerować w rynki finansowe, ale jednocześnie ludzie, którzy z dnia na dzień tracą oszczędności całego życia, powinni mieć prawo liczyć na pomoc państwa.

W obecnej perspektywie finansowej UE podjęliśmy decyzję, żeby pójść w stronę finansowania dróg. Była to decyzja w 2007 roku słuszna, ponieważ nie dało się jednocześnie w Polsce wyremontować dróg i poprawić sytuacji kolejnictwa, a drogi były ważniejszym priorytetem. Ponad 80% środków unijnych przeznaczonych na transport idzie więc na finansowanie dróg, a niecałe 20% - na koleje. Powinniśmy do roku 2013 dokończyć budowę szkieletu dróg ekspresowych – i to jest priorytetem w tym momencie. Natomiast w kolejnej perspektywie finansowej UE (2014-2020) trzeba bezwzględnie odwrócić proporcje – tym razem zdecydowanie na korzyść inwestycji kolejowych.

To właśnie największe polskie miasta są motorem rozwoju dla całego kraju, dlatego warto w nie inwestować. W kolejnym okresie programowania funduszy unijnych powinien powstać specjalny program operacyjny "Metropolie" - analogiczny do funkcjonujących już specjalnych programów dla polskiej wsi. Z tego programu finansowane byłyby inwestycje w największych polskich miastach, głównie transportowe, na które wciąż brakuje środków.

Są dwa główne powody kiepskiego stanu polskich kolei. Pierwszy to niedoinwestowanie, a drugi - jeszcze ważniejszy - to państwowy monopol na rynku kolei. Rozwiązanie tego drugiego problemu poprzez prywatyzację i wprowadzenie konkurencji powinno w dużej mierze rozwiązać pierwszy problem, czyli braku środków na inwestycje.

Po pierwsze, ład przestrzenny jest niezwykle ważny i jest to zadanie dla władz publicznych. Po drugie, szacunek dla prawa powinien być priorytetowy, a legalizacja samowoli może być zachętą do łamania prawa.

Generalnie kompetencje i ciężar kształtowania polityki przestrzennej powinny spoczywać na władzach lokalnych.

Nie ma potrzeby ograniczać praw obywateli, ponieważ te, nieingerujące w swobody obywateli - narzędzia, jakimi policja dysponuje,są w zupełności wystarczające do skutecznej walki z przestępczością.

Powinniśmy prowadzić politykę pełnej jawności, czyli przeszłość takich osób powinna być znana, jednak bez administracyjnego ograniczania ich praw.

Obecny, wypracowany 15 lat temu kompromis stanowi dużą wartość, ponieważ zapewnił brak sporów wokół tej trudnej i delikatnej kwestii.

Jestem zwolennikiem wolności słowa, ale wolność musi nieść za sobą odpowiedzialność.

Wszystkie te priorytety można realizować bez ograniczania swobód obywateli.

Legalizacja tzw. miękkich narkotyków umożliwiłaby skuteczniejszą walkę z uzależnieniami.